کد مطلب:28199 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:153
در نظام علوی، قاضیان واجد شرایط، از جایگاهی بس بلند برخوردارند. امام علی علیه السلام در دستورالعمل بس ارجمندش به مالك، پس از آن كه به او سفارش می كند برای داوری، برترین ها را برگزیند، سفارش می كند كه قاضیان را در پیش خود و نظام، در مكانتی قرار دهد كه هرگز، حتی نزدیكانش سعایت علیه آنان را در پیش او در سر نپرورانند. شایان تأمّل است كه او پس از آن، به شرآفرینی بدنهادان توجّه می دهد، تا نشان دهد كه هواپرستان، چه بسا در چنگ اندازی به دنیا علیه قاضیان، از نزدیكی به او سوء استفاده كنند و از چنگ عدالت، به در روند.
قاضی حكم می كند و روشن است كه با حكم قاطعش، عدّه ای را می رنجاند. بسیار كم اند كسانی كه چون حكم علیه آنها صادر شد، به مقتضایِ حكمْ گردن نهند و در درون خود، دغدغه ای نداشته باشند. نیز روشن است كه هماره متخلّفان و قانون شكنان، طبقات فرودست جامعه نیستند و درگیری و جدال ها، همیشه در لایه های زیرین اجتماعْ شكل نمی گیرد؛ بلكه توان گفت كه فرادستان، هم بیشترین قانون شكنی را دارند و هم جدال ها و درگیری ها بیشتر در میان آنان شكل می گیرد و آنان اند كه اهل نفوذند و در گردونه سیاست و كشاكش جریان ها قرار دارند. اگر قاضی در داوری درباره اینان احساس آرامش نكند و دستگاه حكومت و داوری را پشتوانه خود نداند، ممكن است به هنگام صدور حكم، دستش بلرزد و در احقاق حق، كوتاه بیاید.